Eindelijk van start

Na jaren voorpret zijn we dan eindelijk onderweg. Na een goede voorbereiding (althans, dat denken we nu nog) hebben we op zaterdag alle spullen ingepakt om op zondag de laatste ronde te kunnen maken en tot de conclusie te komen dat we toch weer wat spullen zijn vergeten. Zondag 7 juli was het dan zo ver. Het hele gezin heeft gewoon moeten wachten tot we eindelijk eens weg konden naar Schiphol. Het gezin bestaat uit Frederique (8 jaar) Thomas (14 jaar) Marijke en Jaap (de ouders). We worden gebracht door onze goede vrienden Ruud en Nicole die zelfs even meelopen naar binnen en wachten tot we onze koffers hebben laten sealen.

De reis lijkt voorspoedig te beginnen doordat we direct de koffers dumpen, de douane doorlopen en binnen no-time zijn waar we moeten zijn. Dan toch een kleine vertraging van 45 minuten die er voor zorgt dat onze overstap in London wel heel krap gaat worden.

Door de kleine vertraging lijkt het bijna onmogelijk om in London ons vliegtuig te halen naar Johannesburg. OP zulke momenten begin ik mij altijd te ergeren aan mensen die niet opschieten en vandaag zitten al deze types in ons vliegtuig. De ene kan zijn stoel niet vinden en de volgende krijgt zijn bagage niet in de hokjes en weer een ander wil bij de exit row maar heeft dat nog niet geregeld en……. mijn chagrijn slaat over op mijn dochter die denkt nu het vliegtuig niet meer te halen, daar blijft ze wel cool onder; “dan halen we het gewoon toch niet papa” en ze gaat weer verder met het lezen van mees Kees. Oh ja, zo kan het ook.

In London springen we uit het vliegtuig op naar transfer, de eerste horde is genomen, snelle check paspoorten en door. Niets kan ons nog stoppen. Thomas neemt de lead en sprint door ondertussen de officials de weg vragend. Dit gaat goed komen en dan, controle van de tassen. Ik begrijp niet waarom, maar dit gaat erg traag. 1 van de stuks handbagage bevat alle elektronica die we mee konden nemen (5 telefoons, 2 tablets een video, camera en een laptop) en is een prooi voor de mensen achter de scanners. Er liggen nog 5 prooien voor ons te wachten en het gaat niet snel. Nu vraag ik de leider van de jagers om mijn prooi als eerste te pakken, dat moet ik aan een jager vragen die verder op in de gang staat. “wanneer gaat uw vliegtuig, Sir”. Ik jok een kwartiertje er af en opeens is er begrip. We krijgen de tas nu snel mee en zijn op tijd. Marijke gaat nog even naar het toilet en als ze terugkomt hebben wij de rij met de eerste mensen voor het vliegtuig al te pakken. Lang leve kleine kinderen (8 is al best oud eigenlijk natuurlijk maar vandaag vinden wij dit weer passen bij klein) dat levert ons voorrang op om snel binnen te komen. We zitten naast elkaar in het middenpad.

De reis zelf is mede dankzij een slaappil (we vliegen de hele nacht) zo voorbij. Marijke neemt alle verantwoordelijkheid en de kinderen voelen dat. Als ik even wakker ben ligt Thomas met zijn beats op tegen haar schouder aan terwijl Frederique met haar hoof op schoot ligt. Haar voeten liggen trouwens op mijn schoot en zijn de reden dat ik regelmatig even wakker ben.